Optimisme en maakbaarheid

Al eeuwen schuiven verbindingswegen in Zuid-West-Vlaanderen, van de rivier naar de rivierrug (heirwegen, steenwegen), weg van het dorp richting spoorweg, de snelweg en nu terug westwaarts, in de aanleg van vb. fietssnelwegen en het versterken van dorpskernen. Sinds de industriële revolutie hanteren we daarbij de harde hand van rechte lijnen, macroplannen en een leger graafmachines. Maar dit naoorlogs optimisme kreeg ook een knak, al kort na de aanleg van de snelweg kwam er met de eerste oliecrisis een eerste economische krimp. Autoloze zondagen, die voor ons een leuke onderbreking zijn van de drukke werkdagen vol files, werden toen noodzakelijk ingevoerd om te besparen. Het milieu- en erfgoedbewustzijn werd ook sterker en we ervoeren de mindere positieve kanten zoals geluid, fijnstof, vervuiling,… Werden we slachtoffer van onze eigen ambitie?